میراث معماری هر سرزمین نشانگر اثر انسان در گستره‌ی زمان و مکان و باور است. معماری از ریشه عمر است و در معنای یک عمر زیستن و ساختن است. یک معماری حضور انسان را در خود نمایان می‌کند و پس از یک عمر زیست، باز هم از طریق حضور در آن فهم و ادراک می‌گردد. وقتی معماری بناهای معماری را می‌سازد از خویش اثری در آن به یادگار می‌گذارد. به همین دلیل است که هر کس خویشتن را بیشتر ساخته باشد، معماری او نیز اثر عمر او را بیشتر در خود دارد. ساختن خویش، بنا کردن معماری را نیز در خود دارد و هرچه غنای وجودی انسان بیشتر باشد، معنای سکونت در بنایش بیشتر خواهد بود. سال‌های متمادی، مانایی و پویایی یک بنا شاهدی است بر این مدعا که طول عمر و کیفیت زیستی در بنا زیاد بوده است. بسیار بناها بوده‌اند که با وجود اینکه بسیار محکم ساخته شده‌اند، اما به دلایلی چون رنجش‌های محیطی تخریب شده‌اند. بنابراین حضور در بنایی که چند نسل را به خود دیده است و با فراز و نشیب‌های بسیاری دست و پنجه نرم کرده است و از حب و بغض‌ها در امان مانده است، بسیار می‌تواند آموزنده باشد. فهم چنین بنایی می‌تواند به فهم خود انسان کمک کند چون نمود حضور او و عمر اوست.

شناخت هندسه و استفاده از چنین علم مهم و حیاتی برای معمار، یکی از وسایلی است که در تصور و گفتار زبان معماری می‌تواند همیشه و همیشه مورد استفاده قرار گیرد و پایه‌های تصویری که این زبان را گویا است کامل نماید. پرواضح است، زبان معمارانه که خلاقیت معمار را در حل مسایل القا می‌نماید، از تصورهای فضایی که بوسیله اسکیس مطرح می‌گردد تا شناخت مصالح و کالبَد ادامه خواهد داشت و در این روند همیشه از شناخت عمیق وسایلی که در این کتاب آمده استفاده می‌گردد.