طرح مسئله آمایش علم و فناوری می‌تواند متأثر از دو رویکرد عمومی باشد. د رویکرد اول، آمایش مناطق با هدف شناخت زیرساخت‌هایی صورت می‌گیرد که قابلیت سرریز نظام ملی و متمرکز نوآوری در آن‌ها وجود  دارد. اما در رویکرد دوم، آمایش سرزمینی در شکلی موزاییکی و مستقل به منطقه نگاه می‌کند و ظرفیت‌ها و امکانات منطقه‌ای در حوزه علم و فناوری را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که اولا و بالذات بتواند پاسخگوی نیازها و ضرورت‌های منطقه باشد.