کمبود منابع علمی در زمینه شناخت، تحلیل و طراحی معماری روستایی مشهود است. کتاب حاضر، نتیجه کار و پژوهش نگارندگان طی دو نیمسال تحصیلی و در زمینه دو درس روستا 1 و 2 است. روستای مورد مطالعه، روستای «هیر » نام دارد که در شمال استان قزوین و در منطقه الموت غربی واقع شده‌است. قابلیت‌های موجود در ابعاد مختلف روستا، ترغیب‌کننده تألیف کتابی مرتبط با این روستا بود. در این راستا، با شناخت جزئیات مرتبط با محیط‌های طبیعی، انسانی و کالبدی روستا، کمبودها و نیازها در زمینه توسعه، اصلاح معابر و کاربری‌های مورد نیاز، مورد شناسایی قرار گرفت و طراحی پیشنهادی ارائه گردید. پژوهش پیش رو از نوع تحقیقات کیفی است که در آن از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده است.

یکی از عوامل سرگردانی معماری دوره‌ی معاصر، رویکرد‌های متکثر غرب در برخورد با معرفت‌شناسی معیار‌ها و روش‌های انسانی می‌باشد؛ که اغلب، حتی در دنیای اسلام موجب تردید و عدم بازتعریف بنیان‌های فکری گردیده‌است. در حالی که تکیه بر ارزش‌های ثابت و تقویت قدرت تخیل، گزینش و تشخیص جوهره زندگی با معیارهای معرفت‌شناسانه ثابت و جهان‌شمول، راهکاری است که از آن به‌عنوان حکمت یاد می‌شود. آنچه هنرمند معمار در کار هنری خود انجام می‌دهد، فهم حکیمانه انسانی و درک نیاز‌ها و ظرفیت‌های فضا( صناعت) است. بر این اساس، معماری را می‌توان شامل فهم حکمت و قدرت صناعت دانست. معمار هنرمند به دنبال حقیقت زندگی ‌است. هدف کار او مجسمه‌سازی نیست، بلکه ارائه مطلوب‌ترین شرایط زندگی برای انسان است. از همین نگاه، برای هر معمار شناسایی موجودیت انسان و ظرفیت‌های عالم ضروری می‌نماید. هم‌چنین در جوامع دینی این اعتقاد وجود دارد که انسان دارای یک صورت زمینی آشکار و یک سیرت الهی پنهان است که این‌ دو بر یکدیگر منطبق و غیرقابل تفکیک‌اند. در نگاهی عمیق‌تر، دو جنبه‌ی کالبدی و روحی یا ظاهری و باطنی می‌باشد. ساحت کالبدی وی بیش‌تر جنبه گیاهی و حیوانی انسان و ویژگی‌های کمی آن‌را دربر‌می‌گیرد. در حالی که جایگاه انسانی، چیزی بیش از کالبد و ظاهر است که ابتدا بالقوه بوده و به‌تدریج متجلّی گردیده و بخش اصلی هویت و شخصیت نمودار می‌گردد.

میراث معماری هر سرزمین نشانگر اثر انسان در گستره‌ی زمان و مکان و باور است. معماری از ریشه عمر است و در معنای یک عمر زیستن و ساختن است. یک معماری حضور انسان را در خود نمایان می‌کند و پس از یک عمر زیست، باز هم از طریق حضور در آن فهم و ادراک می‌گردد. وقتی معماری بناهای معماری را می‌سازد از خویش اثری در آن به یادگار می‌گذارد. به همین دلیل است که هر کس خویشتن را بیشتر ساخته باشد، معماری او نیز اثر عمر او را بیشتر در خود دارد. ساختن خویش، بنا کردن معماری را نیز در خود دارد و هرچه غنای وجودی انسان بیشتر باشد، معنای سکونت در بنایش بیشتر خواهد بود. سال‌های متمادی، مانایی و پویایی یک بنا شاهدی است بر این مدعا که طول عمر و کیفیت زیستی در بنا زیاد بوده است. بسیار بناها بوده‌اند که با وجود اینکه بسیار محکم ساخته شده‌اند، اما به دلایلی چون رنجش‌های محیطی تخریب شده‌اند. بنابراین حضور در بنایی که چند نسل را به خود دیده است و با فراز و نشیب‌های بسیاری دست و پنجه نرم کرده است و از حب و بغض‌ها در امان مانده است، بسیار می‌تواند آموزنده باشد. فهم چنین بنایی می‌تواند به فهم خود انسان کمک کند چون نمود حضور او و عمر اوست.

شناخت هندسه و استفاده از چنین علم مهم و حیاتی برای معمار، یکی از وسایلی است که در تصور و گفتار زبان معماری می‌تواند همیشه و همیشه مورد استفاده قرار گیرد و پایه‌های تصویری که این زبان را گویا است کامل نماید. پرواضح است، زبان معمارانه که خلاقیت معمار را در حل مسایل القا می‌نماید، از تصورهای فضایی که بوسیله اسکیس مطرح می‌گردد تا شناخت مصالح و کالبَد ادامه خواهد داشت و در این روند همیشه از شناخت عمیق وسایلی که در این کتاب آمده استفاده می‌گردد.