هر خانه مانند یک کتاب یا فیلم، راوی آشکار زیستی پنهان است. قصه گویا کارگردانی که به اندازه مقدور اثر زندگی را بر خویش نگهداری کرده و امروز بروز می‌دهد. به‌راستی نمی‌ توان به سادگی از روایت خانه آ گاهی یافت، مگر آنکه کارآگاهی زبده در این رابطه گردید و در صورت بنا و مصالح آن، تجربه زندگی خفته در آن را دریافت. این امر ممکن نمی‌گردد مگر آنکه به راستی دید و تحلیل کرد و پرسید و دانست و فهمید و معنی کرد. بنابراین در این سلسله کتابها، برداشت، نقطه اولیه خوانش داستان است تا بتوان از درگاه آن مفهوم قصه را روایت کرد. به همین دلیل است که نگارندگان کتاب سعی دارند تا از طریق‌های ممکن و در حدی که وسع بنا اجازه ‌می‌دهد، قصه زندگی را به روایت خشت و آجر و سنگ نمایش دهند. لذا بخش اول کتاب اختصاص به تمام یافته‌هایی دارد که در قالب علم معماری توان گفتارش هست. خانه شفیعی اردکانی نیز گوینده زندگی درون خود است. گوینده این روایت که آیا بنایی می‌تواند با وجود اینکه چندین سال ساکن ندارد، همچنان برپا باشد و چنین خانه‌ای تا چه حد همچنان بر پای خود استوار می‌ایستد. خانه بدون انسان چه بلایی بر سرش می آید. آیا طبیعت می تواند تا رفع نقصِ بود انسان همراه با بنا بوده و گام‌هایی او را پیش برد.

با بررسی شیوه‌ی زندگی در این بنا، درمی‌یابیم که فضاهای خانه‌های قدیمی گستره‌ی وسیع‌تری از رفتارهای درخور انسانی را در خود جای می‌دهد و این امکان را دارد که طیف بیشتری از نیازها و خواست‌ها را درخود جای دهد. به طور مثال برای ارتباط انسان با طبیعت در این خانه‌ها، شاید دایره‌‌ی وسیع‌تری از رفتارها همچون تماشای طبیعت از فضای بسته، تماشا و برخورداری از هوا و نسیم طبیعت از فضای بسته، دیدن باران و درک بو و طراوت آن از فضای نیمه بسته، قرارگیری در فضای طبیعت به شکل های متفاوت و ... ممکن می‌گردد. به همین دلیل شاید خانه‌های قدیمی،گستره‌ی معارف رفتاری انسانی بیشتر و غنی‌تری را در خود جای داده است. بدین لحاظ همچون دایره‌المعارفی است که درک ادبیات عمیق‌تری را برای انسان ممکن کرده، تقربیا تمام نیازهای زندگی را به دقت شناخته و در خود بروز داده است. به همین دلیل به مکان غنی‌تری تبدیل شده است.

کمبود منابع علمی در زمینه شناخت، تحلیل و طراحی معماری روستایی مشهود است. کتاب حاضر، نتیجه کار و پژوهش نگارندگان طی دو نیمسال تحصیلی و در زمینه دو درس روستا 1 و 2 است. روستای مورد مطالعه، روستای «هیر » نام دارد که در شمال استان قزوین و در منطقه الموت غربی واقع شده‌است. قابلیت‌های موجود در ابعاد مختلف روستا، ترغیب‌کننده تألیف کتابی مرتبط با این روستا بود. در این راستا، با شناخت جزئیات مرتبط با محیط‌های طبیعی، انسانی و کالبدی روستا، کمبودها و نیازها در زمینه توسعه، اصلاح معابر و کاربری‌های مورد نیاز، مورد شناسایی قرار گرفت و طراحی پیشنهادی ارائه گردید. پژوهش پیش رو از نوع تحقیقات کیفی است که در آن از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده است.

یکی از عوامل سرگردانی معماری دوره‌ی معاصر، رویکرد‌های متکثر غرب در برخورد با معرفت‌شناسی معیار‌ها و روش‌های انسانی می‌باشد؛ که اغلب، حتی در دنیای اسلام موجب تردید و عدم بازتعریف بنیان‌های فکری گردیده‌است. در حالی که تکیه بر ارزش‌های ثابت و تقویت قدرت تخیل، گزینش و تشخیص جوهره زندگی با معیارهای معرفت‌شناسانه ثابت و جهان‌شمول، راهکاری است که از آن به‌عنوان حکمت یاد می‌شود. آنچه هنرمند معمار در کار هنری خود انجام می‌دهد، فهم حکیمانه انسانی و درک نیاز‌ها و ظرفیت‌های فضا( صناعت) است. بر این اساس، معماری را می‌توان شامل فهم حکمت و قدرت صناعت دانست. معمار هنرمند به دنبال حقیقت زندگی ‌است. هدف کار او مجسمه‌سازی نیست، بلکه ارائه مطلوب‌ترین شرایط زندگی برای انسان است. از همین نگاه، برای هر معمار شناسایی موجودیت انسان و ظرفیت‌های عالم ضروری می‌نماید. هم‌چنین در جوامع دینی این اعتقاد وجود دارد که انسان دارای یک صورت زمینی آشکار و یک سیرت الهی پنهان است که این‌ دو بر یکدیگر منطبق و غیرقابل تفکیک‌اند. در نگاهی عمیق‌تر، دو جنبه‌ی کالبدی و روحی یا ظاهری و باطنی می‌باشد. ساحت کالبدی وی بیش‌تر جنبه گیاهی و حیوانی انسان و ویژگی‌های کمی آن‌را دربر‌می‌گیرد. در حالی که جایگاه انسانی، چیزی بیش از کالبد و ظاهر است که ابتدا بالقوه بوده و به‌تدریج متجلّی گردیده و بخش اصلی هویت و شخصیت نمودار می‌گردد.

میراث معماری هر سرزمین نشانگر اثر انسان در گستره‌ی زمان و مکان و باور است. معماری از ریشه عمر است و در معنای یک عمر زیستن و ساختن است. یک معماری حضور انسان را در خود نمایان می‌کند و پس از یک عمر زیست، باز هم از طریق حضور در آن فهم و ادراک می‌گردد. وقتی معماری بناهای معماری را می‌سازد از خویش اثری در آن به یادگار می‌گذارد. به همین دلیل است که هر کس خویشتن را بیشتر ساخته باشد، معماری او نیز اثر عمر او را بیشتر در خود دارد. ساختن خویش، بنا کردن معماری را نیز در خود دارد و هرچه غنای وجودی انسان بیشتر باشد، معنای سکونت در بنایش بیشتر خواهد بود. سال‌های متمادی، مانایی و پویایی یک بنا شاهدی است بر این مدعا که طول عمر و کیفیت زیستی در بنا زیاد بوده است. بسیار بناها بوده‌اند که با وجود اینکه بسیار محکم ساخته شده‌اند، اما به دلایلی چون رنجش‌های محیطی تخریب شده‌اند. بنابراین حضور در بنایی که چند نسل را به خود دیده است و با فراز و نشیب‌های بسیاری دست و پنجه نرم کرده است و از حب و بغض‌ها در امان مانده است، بسیار می‌تواند آموزنده باشد. فهم چنین بنایی می‌تواند به فهم خود انسان کمک کند چون نمود حضور او و عمر اوست.

شناخت هندسه و استفاده از چنین علم مهم و حیاتی برای معمار، یکی از وسایلی است که در تصور و گفتار زبان معماری می‌تواند همیشه و همیشه مورد استفاده قرار گیرد و پایه‌های تصویری که این زبان را گویا است کامل نماید. پرواضح است، زبان معمارانه که خلاقیت معمار را در حل مسایل القا می‌نماید، از تصورهای فضایی که بوسیله اسکیس مطرح می‌گردد تا شناخت مصالح و کالبَد ادامه خواهد داشت و در این روند همیشه از شناخت عمیق وسایلی که در این کتاب آمده استفاده می‌گردد.